Kiedy zaczynałam pracę jako koordynatorka wolontariatu, sądziłam, że moim głównym zadaniem będzie organizacja — grafiki, podpisy, listy obecności, szkolenia. Wszystko miało być uporządkowane, przewidywalne. Nie przypuszczałam, że najważniejszą częścią tej roli będzie… człowiek.
Pamiętam dokładnie pierwszy projekt, który prowadziłam samodzielnie. Chcieliśmy zorganizować cykl spotkań z seniorami w domu opieki — nic wielkiego, kilka godzin tygodniowo, herbatka, rozmowy, może wspólne czytanie książek. Na pierwsze spotkanie przyszło ośmioro wolontariuszy. Każdy z nich z inną motywacją: jedni chcieli pomóc, inni zdobyć doświadczenie, a jeszcze inni — po prostu nie czuć się samotni.
Z początku nie wszystko szło gładko. Ktoś spóźnił się, ktoś zapomniał o spotkaniu, ktoś nie wiedział, jak rozmawiać z osobą, która zapomina imię po minucie rozmowy. Myślałam wtedy: „Może się do tego nie nadaję. Może nie potrafię tego dobrze poprowadzić.”
Ale potem wydarzyło się coś, co zmieniło wszystko.
Podczas jednego z naszych spotkań, pani Helena — 84-letnia emerytowana nauczycielka — zaczęła płakać. Ania, jedna z najmłodszych wolontariuszek, podeszła do niej i po prostu… chwyciła ją za rękę. Bez słów. Po chwili pani Helena wyszeptała:
„Wiesz, nikt mnie już od dawna tak po prostu nie dotknął — bez pośpiechu, bez litości. Dziękuję.”
Wtedy zrozumiałam, że w wolontariacie nie chodzi o wielkie akcje, o liczby czy tabele. Chodzi o te małe momenty — o ludzką obecność.
Z czasem widziałam, jak wolontariusze się zmieniają. Jak uczą się słuchać, jak otwierają się na świat, jak zaczynają inaczej patrzeć na siebie i innych. Każdy projekt stawał się nie tylko pomocą dla beneficjentów, ale też lekcją empatii dla nas wszystkich.
Dziś, po kilku latach, mogę śmiało powiedzieć, że koordynowanie wolontariatu to nie jest praca z grupą. To jest praca z ludzkimi sercami — a każde bije w swoim rytmie.
Moim zadaniem nie jest nimi kierować, ale sprawić, żeby razem stworzyły harmonię.
Bo w wolontariacie siła tkwi nie w tym, co robimy, ale w tym, kim się przy tym stajemy.
Artykuł powstał w ramach projektu "Wzmacniamy wolontariat lokalnie" i jest sfinansowany ze środków Narodowego Instytutu Wolności - Centrum Wspierania i Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Korpusu Solidarności - Rządowego Programu Wspierania i Rozwoju Wolontariatu Systematycznego na lata 2018-2030.
